ஒளியால் செய்த சிறை

ஒளியின் விளிம்பில்

தொக்கி நிற்கிறது இருள்

பரவிட தயார் நிலையில்

காரிருள் வென்று என்

பார்வையைப் பறிபதற்கு முன்னரே

என் பிரியங்களை பொறுக்கிச் சேர்த்திட

எத்தனித்து பரபரக்கிறேன்.

எனது அவசரங்கள் ஏதுமே

புரியாதது போல் இயல்பாக

இருக்கிறாய் நீ

நினைவுகளின் மீது படரும் கருமையை

தூசென நினைத்து ஊதிட விழைகிறேன்

புன்னகை சிந்தியபடி

வெறும் சாட்சியாய் அருகே நீ

இறுதியாய் என்னையும்

கருமையில் கரையும் என் பிரியங்களையும்

ஒரு புகைப்படத்தினுள் அடைக்கிறாய்

ஒற்றை மின்னல் மின்னிய இடைவேளையில்.  

குறிப்பு: இக்கவிதையை வெளியிட்ட உயிரோசை(08-10-12)

இணைய இதழுக்கு நன்றி.