ஆலிவ் இலைகள்

ஒற்றை மஞ்ச கிரகத்தின்

ஒரே மானுட இணையாய்

சூரிய நட்சத்திரங்களோடு

ஆதிக் குடிபோல் மறைப்பின்றிக்

கிடக்கிறோம் ரகசியங்களற்று

அன்றலர்ந்த மலர் போன்ற

நின் வளைகரங்களின்

தீண்டல்களில்

பற்றிக் கொள்கிறது

கற்பூரக் காமம்

தேகமெங்கும்

என் விரல் புரவிகளின்

ஓட்டத்தால் செம்புழுதியப்பிய நிலமாய்

செந்நிறம் விரவும்

உன் வெண்தோல் போர்த்திய

சோலையெங்கும்

தோள் தாங்குமுன் பரிதிகளின்

இடை சுரக்கும் நீர்ச்சுனையில்

நீந்திடப் பேராவலுடன்

வீழுமென் நா அரவம்.

ஊன் மேகத்தில்

உயிர் பிரவாகிக்கும்

வெண் மழையோ கீழிருந்து

மேலெழும்பும்

முக்தி யாசிக்கும்

ஆன்மச் சுடர் போல

துடிக்கும் நம் உடல்களோ

வேர்களற்ற ஓர் ஆலிவ் கிளையின்

இரண்டே இலைகளாய்

எதிரெதிரே வளைந்தபடி.

இக்கவிதையை வெளியிட்ட உயிரோசை மின்னிதழுக்கு (04-06-12) நன்றி.