காலச்சித்திரம்

நாபியினின்று புறப்பட்டு
உயிர்வளிப் பிளிறலாய்
துவங்குகிறது அகத்தின் ஓலம்
காலமெனும் கண்ணாடியின்
பின்னும் முன்னும்
இறப்பும் எதிர்பார்ப்பும் விரிய
பிம்பமாய் மத்தியில் உறையும் இக்கணம்
இருப்பின் மையம் குறித்த தேடலே
இருத்தலின் மையமான பின்னே
புரிதலின் மலர் அவிழும் பொழுதில்
அதீதத்தின் ருசி நாவுகளில் தித்திப்பாய்
சில மிடறு ஞானப் பாலுக்கு இணையாக
என்னையே கேட்ட காலன்
கையளித்த சகலமும் குழைத்து
வரைகிறான் சித்திரமொன்றை
சிரஞ்சீவித இருளின் சாயலில்
அவடிவ தூரிகை கொண்டு.

குறிப்பு: இக்கவிதையை வெளியிட்ட இறக்கை 
இதழுக்கு நன்றி.